Równanie van Laara to termodynamiczny model aktywności, który został opracowany przez Johannesa van Laara w latach 1910-1913 w celu opisania równowag fazowych mieszanin cieczy. Równanie zostało wyprowadzone z równania Van der Waalsa. Oryginalne parametry van der Waalsa nie dawały dobrego opisu równowag para-ciecz faz, co zmusiło użytkownika do dopasowania parametrów do wyników eksperymentalnych. Z tego powodu model stracił związek z właściwościami molekularnymi, dlatego należy go traktować jako model empiryczny, aby skorelować wyniki eksperymentalne.
Energia swobodna Gibbsa (lub energia Gibbsa) to potencjał termodynamiczny, który można wykorzystać do obliczenia maksymalnej pracy odwracalnej, którą może wykonać układ termodynamiczny przy stałej temperaturze i ciśnieniu. Energia swobodna Gibbsa mierzona w dżulach w SI) to maksymalna ilość pracy bez ekspansji, którą można wydobyć z termodynamicznie zamkniętego układu (może wymieniać ciepło i współpracować z otoczeniem, ale nie ma znaczenia). To maksimum można osiągnąć tylko w całkowicie odwracalnym procesie. Kiedy system przechodzi odwracalnie ze stanu początkowego do stanu końcowego, spadek darmowej energii Gibbsa równa się pracy wykonanej przez system w stosunku do otoczenia, pomniejszonej o pracę sił nacisku.