De eigenschappen van elektrolytoplossingen kunnen aanzienlijk afwijken van de wetten die worden gebruikt om het chemische potentieel van oplossingen af te leiden. In ionische oplossingen zijn er echter significante elektrostatische interacties tussen opgeloste stof-oplosmiddel en opgeloste stof-opgeloste moleculen. Deze elektrostatische krachten worden beheerst door de wet van Coulomb, die ar ^ −2 afhankelijk is. Hierdoor wijkt het gedrag van een elektrolytoplossing aanzienlijk af van dat van een ideale oplossing. Daarom gebruiken we de activiteit van de afzonderlijke componenten en niet de concentratie om afwijkingen van ideaal gedrag te berekenen. In 1923 ontwikkelden Peter Debye en Erich Hückel een theorie waarmee we de gemiddelde ionische activiteitscoëfficiënt van de oplossing, γ ±, konden berekenen en konden verklaren hoe het gedrag van ionen in oplossing bijdragen aan deze constante.